Keuzestress en twijfelgedrag
Evelien en ik waren in gesprek. Over haar ‘keuzestress en twijfelgedrag’ zoals ze dat zelf noemt. Ze beseft dat ze graag naar die andere afdeling wil, is opgelucht en weet welke stappen ze gaat nemen om haar taken over te dragen. Maar zegt ook: ‘Ik zie het gezicht van Ko (haar collega) al voor me. Hij krijgt het straks extra druk en zal dat niet leuk vinden. Hoe weet ik nu of dit goed is Maaik?’
Goede keuze
Keuzes maken we constant. In grote beslissingen of een klein kiesmoment. Als je een chronische aandoening hebt is het nét even belangrijker dat je een goede keuze maakt.
Maar wat is goed? En wie bepaalt dat?
Dat bepaal jij zelf! Hoe? Door te weten wat jij leuk en belangrijk vindt en wat jou energie geeft. Op basis daarvan maak je, met soms iets waar je ‘echt niet onderuit komt’ een keuze. Elke keuze is goed, want deze maak je nu, met de kennis en het gevoel dat je hebt op dit moment. Waarom zijn we zo onzeker? En streng voor onszelf? Voelen we ons schuldig, als we besluiten iets wel of juist niet te doen, of een afspraak te verzetten, soms zelfs af te zeggen?
Lastig hoor, keuzes maken.
Is dat zo? Is het echt lastig om keuzes te maken? Goede keuzes? Zelfs als jij degene bent die de afweging maakt en dus voor jezelf bepaalt of het ‘goed’ is? Kennelijk spelen hier andere factoren mee. Welke? Ik denk aan een keuze die ik vorige week maakte.
Eigen keuze stress
Het seminar lijkt me zó leuk! Enthousiast geef ik me op. Het is in Ede …. op een vrijdag … dat is ongeveer 90 km. Ach, dat is te doen met de woensdag en donderdag ervoor rustige dagen en in het weekend erna niets. De gezinsagenda is – als altijd – vol, maar daar hoef ik niet altijd meer in mee te draaien.
Dan kondigt Anton een paar dagen cursus aan. Die hele week voor ‘mijn’ vrijdag is hij weg, van maandagochtend vroeg tot vrijdagmiddag laat. Pfff …ook dát kan ik. Kwestie van plannen. Vervolgens ontvang ik een uitnodiging voor een super training. Op 3 zaterdagen, de eerste dag op de zaterdag na het seminar. In Amsterdam, lekker dichtbij.
Nu wordt het lastig, dit wil ik ook.
Twijfel
Ik heb nu twee stevige dagen eind van die week. Even vind ik dat stoer maar al snel begin ik er tegenop te zien en te twijfelen. In mijn hoofd maak ik lijstjes. Vrijdag vs zaterdag. Beide of één? Welke dan? En waarom? Kan ik ook níet gaan? Misschien is de keuze al gemaakt, er is vast geen plek meer. Maar die plek is er wel want na een intake kan ik meedoen. Wat nu?
Ik heb me opgegeven dus gaan, ik kan nu niet meer afzeggen, toch?
Als de woensdag ervoor een echte off-day is besef ik me dat beide dagen later die week me niet gaat lukken. Teleurstelling en boosheid wisselen af met gelatenheid en rust. Toch spelen er allerlei gedachten door mijn hoofd als: ‘Ik kan me toch niet zomaar afmelden, wat zullen ze wel niet denken, wie A zegt moet ook B zeggen….’
Mijn gedachten gaan over wat de ánder zal denken en hoe de ánder het zal vinden.
Maar als ik zélf kan bepalen wat goed is, voor wie bepaal ik dat dan?
Keuze gemaakt
Ik mail naar de organisator van het seminar en meld me af. De beslissing is genomen. Spijt? Nee, het is goed zo. Zaterdag was een fijne dag die op zich al zwaar genoeg voor me was. Ik ben blij dat ik ben geweest en zie uit naar de volgende trainingsdag.
Evelien stuurt een korte mail over haar eerste week op een andere afdeling. Haar mail staat bol van uitroeptekens en het is ‘helemaal leuk’ en ‘dit had ze veel eerder moeten doen’.
Ik mail haar terug en sluit af met de Omdenker:
het gaat er niet om of je binnen of buiten de lijntjes kleurt
het gaat erom dat je je eigen lijntjes tekent
Hoe maak jij je keuzes?
Denk jij aan jezelf of denk je aan een ander?