Tillen
Het is nog vroeg als ik terugkom van mijn opstart-wandeling met Flores, onze doodle. Iedereen is de deur uit en ik heb nog een klein uurtje voordat ik in de auto stap. Ik ruim de keuken op en maak koffie voor mezelf. Het bakje met gebruikte cupjes kan ik alleen kwijt in een overvolle prullenbak. Wel ver#@*&! Bah! Dat zíén ze toch! Dat was gisteravond al zo.
Mopperend en mompelend dat ‘ik toch zeker niet “vuilnisvrouw” op mijn voorhoofd heb staan’ loop ik heen en weer met een nieuwe vuilniszak. Ja, ik ben me daar gék ook! Ik doe het niet, ik ga níét zelf tillen! Ik neem een sticky note, krabbel daar ‘iemand?’ op en plak deze op de deksel. Zo!
Sessie met Kirsten
Ik heb een afspraak met Kirsten. Op mijn kantoor kijk ik waar ze precies woont en check de reistijd. Stop de laatste uitgave van het Psychologie Magazine in mijn tas. Zó leuk, dat daar nu een artikel in staat over waarom we vaker ‘wil je me helpen?’ zouden moeten vragen. De schrijfster geeft aan hoe moeilijk zij het vond toen ze na een operatie was overgeleverd aan de hulp van anderen.
Alsof het over Kirsten gaat…. Binnenkort wordt ze geopereerd en zal ze na een paar dagen ziekenhuis thuis-komen. En zeker 4 weken of misschien langer hulp nodig hebben van anderen. We hebben elkaar een paar dagen geleden uitgebreid telefonisch gesproken. Kirsten vond het heel lastig mij te bellen. Dat gevoel was gelukkig snel over toen ik aangaf hoe goed ik dit van haar vond en dat ik zelf enkele jaren geleden in een soortgelijke situatie zat. Mijn kinderen waren wat ouder, Bing was 5, net als haar oudste nu.
We hebben een leuk gesprek met elkaar, zitten snel enorm te lachen en maken een afspraak. Ik stel haar enkele vragen; wat haar situatie is, waar zij met name tegenaan loopt, wat haar vraag aan mij is en wat ze verwacht. En wat niet.
Helpen met hulp vragen
Wat een leuke sessie hebben Kirsten en ik! We hebben er een project van gemaakt en hard gewerkt aan een plan. We hebben gelachen, gehuild en zijn heel praktisch te werk gegaan. Kirsten is ‘aan de slag’; ze heeft huiswerk, denkwerk en een stukje zelfonderzoek te doen. Belangrijker nog: ze heeft er vertrouwen in en gaat hulp vragen. Volgende week zien we elkaar weer.
In de auto geniet ik na. Over de klik die we hebben, de snelheid die we maakten, ervaringen die we deelden en de lastige vragen die ik haar kon stellen. En hoe snel je inzicht krijgt als je heel duidelijk bent: weet wanneer je wat door wie kunt laten doen.
Thuis
Ik kom vrolijk thuis. Lucas staat een boterham te smeren in de keuken. We kletsen wat en maken samen iets te eten. Dan draai ik me om naar de prullenbak. Diezelfde sticky note zit er nog opgeplakt. Hé, er is iets bijgeschreven: ‘woont hier niet’.
Ik voel de tranen prikken en toch stap ik met mijn voet op de pedaal. Nog voller … Ik ga zitten. Zó flauw! Ik kan er op dit moment echt niet om lachen. Lucas wel.
‘Mam, jij vraagt altijd iets aan jullie, iemand of wie. Nou, dan ga ik het echt niet doen hoor.’
Ja, duidelijk. Ik leer het anderen maar kan het zelf niet. Nog niet.
Ik ben aan het oefenen en luister goed naar de hulp-vragen die ik stel. Want inderdaad; iemand, jullie en wie wonen hier niet. Nou, dat zullen ze weten!
Ik ga vaker om hulp vragen (want ik hoef niet alles zelf te doen) en ik weet ook hoe!
Kun jij dat? Gericht aangeven wat jij echt nodig hebt?
