Dinsdagochtend 8.20 uur. “Kom we gaan”, zeg ik en pak mijn tas. Tjee, wat is die zwaar! Heb ik ‘m nu nodig? Nee, laat maar even liggen. Eerst Bing naar school fietsen. Heen gaat goed, terug heb ik wind tegen.
Thuis een cappuccino, spullen pakken en op pad. Weer til ik die tas. Wat zit er allemaal in? Ik grabbel, niets bijzonders lijkt het. Oh jawel, veel kleingeld in m’n portemonnee. Ik haal er een paar 2 euro stukken uit en stop de portemonnee weer terug. Meen je dat nou, dat scheelt niks.
Ik pak mijn ‘werktas’…. ook zo zwaar, wat kan hier uit? Agenda, notitieboekje, mobiel, collegeblok en 2 dossiers. Eén dossier gaat er uit en het schrijfblok ook. Zo! Maar ook dit scheelt niks! Dan gaat alles gewoon weer terug ook.
Laarsjes aan en naar beneden. Anton staat beneden met zijn spullen, klaar om weg te gaan. “Als je dat zegt dan kan ik je spullen toch meenemen, zie jezelf nou de trap af komen“. Niet begrijpend kijk ik hem aan en maak een grapje over nieuwe hakken. Ik krijg een wat drakerige blik terug; “pas je op jezelf vandaag…. en op je nieuwe je hakjes?”
Snap ik het nou niet of is het pure ontkenning? Ik zet alles neer en kijk naar buiten. Windstil.
Wat kun je jezelf toch voor de gek houden!
Heeft Sandra dat ook? Kijken of zij ‘m in één keer begrijpt.
Ik app Sandra: “San, ik ga op pad met een bowlingbal in mijn tas! Hoe cool is dat?”
Ze antwoord: “Hé jij daar! Balen, hoe kan dat nou? Heb je veel vandaag?”
Ze krijgt een duim met “gaat lukken” en “zo ff bellen?” terug.
Balen? Nee, verwondering. Dat ik er weer intrap. Hoe suf kun je zijn? Tegenwind? Zware tas? Dit weet ik toch? Waarom dan eerst kijken wat er in je tas zit, een onzichtbare bowlingbal? Tegelijkertijd kan ik er wel om lachen.
Ik ga nog even aan tafel zitten en pak mijn notitieboekje. Kijk wat er zoal staat voor vandaag, pik het belangrijkste er uit en schuif door naar morgen en de dagen daarna. Dit geeft overzicht en rust; volgende week staan minder afspraken en acties op mijn lijstje. Dan pas stap ik in de auto, op naar Amstelveen voor een sessie met Janet.
Onderweg bedenk ik meer van dit soort voorbeelden en geef ze als titel ‘grensgebied’.
Het wordt een dolle verzameling van bowlingballen & tegenwind: silly walks, kort lontje, afasie, single tasking en ponchotime. Hoe confronterend ook: het is een hilarisch lijstje.
Met Janet maak ik er een opdracht van en samen gaan we – ook als opdracht – ons gezin vragen om aanvulling. Ik heb nu al zin in onze volgende afspraak.
Wat zijn jouw bowlingballen & tegenwind?
