Dit interview met Babette* stond in het Whiplash Magazine 2021-4. Ik deelde haar verhaal weleens met cliënten met whiplash klachten en kreeg reacties als: ‘wat fijn dat ze toch weer aan de slag kan’, zo herkenbaar!’, ‘oordoppen … ga ik achteraan’ en ‘dit geeft hoop’. Nu ook hier te lezen.
(*Babette is een gefingeerde naam.)
Babette (43) heeft een hbo-opleiding en had een staat van dienst van bijna twintig jaar toen ze begin 2018 werd aangereden. Van business partner bij een beursgenoteerde organisatie tot ontvanger van een WIA-uitkering. Haar leven is honderd procent anders dan een paar jaar geleden. Sinds enkele maanden werkt Babette deeltijd bij een ander bedrijf. Maaike van Son begeleidt haar.
Het is begin 2018 en het belooft een mooi jaar te worden: mijn vader verhuist terug naar Nederland, mijn zus komt weer vlakbij wonen en mijn collega’s en ik krijgen een nieuwe functie met enorm veel mogelijkheden.
Ik ben volop aan het trainen voor een hardloopevent en ben in alle vroegte het bos in gegaan voor een 16 km-run. Ik geniet. Tijdens het lopen besef ik dat ik trots ben op mezelf: ik ben 39 jaar, moeder van een prachtige dochter van 5, met een leuke vriend (met bonuszoon van 6). Ik heb lieve vrienden en familie om me heen. Al negentien jaar werk ik in de recruitment. Ik heb een lichaam dat in balans is. Ik voel me in de bloei van mijn leven.
‘Ik wist: dit gaat mis‘
Het is dinsdagochtend, ik heb mijn dochter naar school gebracht en ben onderweg naar mijn werk. Ik bedenk me net wat er allemaal in de agenda staat als ik me realiseer dat ik mijn laptop vergeten ben. Terug naar huis neem ik een andere route dan normaal omdat ik dan niet hoef te keren op een drukke weg. Bij de stoplichten staat een zwarte BMW achter mij. De dame achter het stuur kletst met haar kind op de achterbank. Als ik optrek, gaan de spoorbomen verderop net dicht. Dus rem ik weer af en zet de auto stil. In de achteruitkijkspiegel zie ik de dame aan komen rijden. Ze let niet op en ziet niet dat ik stilsta. Op dat moment weet ik: dit gaat mis. Ik zet me schrap – dom dom, maar het gebeurt automatisch. Op het laatste moment trapt ze op de rem. Te laat. Met een kleine vijftig kilometer per uur rijdt ze mij van achteren aan.
Ik tril over mijn hele lijf, voel adrenaline voor tien springpaarden. Maar ik besef dat ik oké ben. De neus van mijn auto staat tegen de spoorboom aan. Ik stap uit, raap achter mijn auto een nummerbord op, loop naar het raam van de BMW en stel de dame achter het stuur voor om de auto een eindje verderop te parkeren zodat we kunnen kijken naar de auto’s en onszelf. Op dat moment draait zij haar raam open en praat heel boos tegen mij. Ik ga nog harder trillen.
We parkeren de auto verderop, waar haar man al blijkt te wachten. Ik stap weer uit, bekijk mijn auto. Al schreeuwend en tierend loopt de man op me af. Geen sorry, maar een boze man die mij onterecht beschuldigt van ‘plots stilstaan’. Ik geef aan hoe ik het beleefd heb en stel voor de papieren in te vullen, wat we doen. Eenmaal alleen terug in de auto komen de tranen.
‘Het valt wel mee‘
Ik bel mijn werk en ga naar huis. Nog steeds denk ik ‘het valt allemaal gelukkig mee’. ’s Avonds wordt mijn lijf stijf en na een warm bad ga ik naar bed. De volgende ochtend voel ik me als een oude vrouw die door een bus is overreden. Ik heb hoofdpijn, een blauwe borst van de gordel en pijnlijke ledematen. In de loop van de dag kraken mijn nek en rug steeds meer en bel ik de huisarts. Volgens hem passen mijn klachten bij whiplash. Hij verwijst me naar de fysio. Die adviseert me de eerste twee weken helemaal niets te doen. Het gaat steeds slechter met me. Ik heb hoofdpijn, pijn in mijn rug en nek. Dan heb ik het nog niet gehad over slechte concentratie, overprikkeling, struikelmomenten, spraakgebreken en vergeetachtigheid. Ik staar bijvoorbeeld een paar minuten naar een stopcontact voordat ik ernaar wijs en vraag hoe dat ding ook alweer heet. En ik ben extreem moe.
‘Mijn lichaam laat mij in de steek‘
Als ik twee weken later eindelijk bij de fysio kom, ziet die al snel dat het mis is: wervels die niet goed zitten, zenuwen die klem zitten en nog een paar dingen. We besluiten elke week een afspraak te plannen. Na een maand thuis word ik in overleg met mijn manager eenmaal in de twee weken opgehaald om koffie te komen drinken op kantoor. Om binding te houden met de organisatie. Het is een enorme aanslag op mijn lijf en we stoppen er weer mee. Ik kan niets meer, slaap slecht, kan me soms niet meer omdraaien in bed, heb geen kracht meer in mijn armen en benen. Ik kan niet meer stoeien of lang spelen met mijn dochter, in een restaurant lukt het me niet om een keuze te maken. En als ik toch ergens ben geweest, word ik gek van alle prikkels. Nog niet te spreken van de pijn waarmee ik naar bed ga en weer opsta.
Ik krijg hulp in de huishouding en mijn vader komt tijdelijk bij mij wonen om mij te helpen. Later besluiten mijn vriend en ik te gaan samenwonen om structurele hulp te krijgen.
‘Aan whiplash gerelateerde klachten‘
Na zo’n zes maanden kijken we op het werk naar een revalidatietraject. Ik kies voor een traject met fysio, psycholoog en ergotherapeut. Alle training moet mijn lijf versterken, de klachten beperken en mij helpen mijn lichaam weer te vertrouwen. Tot een bepaald niveau gaat dit goed.
Dan ineens krijg ik andere klachten. Mijn lichaam laat steken vallen. Bloedonderzoeken, een cardioloog, neuroloog en gynaecoloog kunnen niets vinden behalve ‘aan whiplash gerelateerde klachten’ en de mededeling dat mensen na twee jaar meestal herstellen. De neuroloog zegt nog dat sommige mensen sneller herstellen als ze zich laten afkopen door de tegenpartij. De stress staat het herstel in de weg. Waarom voel ik me zo aangevallen? Waarom moet ik me als slachtoffer keer op keer verdedigen en verantwoorden? Waarom zou ik me laten afkopen terwijl ik niet eens weet hoe alles gaat lopen en of ik überhaupt herstel? Op sommige momenten overkomt me een enorme boosheid.
‘Werk aan de winkel?!‘
Toen ik een jaar ziek was, de revalidatie was inmiddels afgerond, werd ik door een arbeidsdeskundige uitgenodigd. Al snel werd duidelijk dat ik niet kon terugkeren in mijn eigen functie, er geen passende andere functie was en er ook niets passend te maken was. Dus werd het zogenaamde tweede spoor opgestart – op zoek naar een functie buiten mijn werkgever. Uiteindelijk lukte het om weer twaalf uur per week te werken en bleven mijn klachten stabiel. Maar met de komst van een nieuwe bedrijfsarts en een nieuwe directeur werd het tweede spoor ineens stopgezet en werd er gefocust op volledige terugkeer naar mijn eigen werk. Ik had mijn twijfels. Toen kreeg ik ook nog de opdracht om meer uren te werken en voor een bepaalde tijd op het werk aanwezig te zijn. Iets dat ik ooit in verband met de zorg voor mijn dochter heel anders had afgesproken. Op papier werkte ik uiteindelijk weer twintig uur, maar samen met de tweede revalidatie was dat niet te doen. Mijn cognitieve klachten werden erger en mijn pijnlijke lichaam zei dat het genoeg was.
Inmiddels kwam mijn WIA-aanvraag dichterbij. Uiteindelijk werd ik honderd procent afgekeurd voor mijn eigen werk en 50,6 procent arbeidsongeschikt verklaard. Ik kreeg een uitkering toegekend. Er viel een enorme last van mijn schouders en ik voelde eindelijk erkenning van mijn klachten. In maart 2020 nam ik afscheid van mijn werk, maar ook van mijn dromen. En financieel ging ik nog meer achteruit. Degene die mij begeleidde vanuit het UWV noemt het een rouwproces; en dat was het ook.
‘Herstellen tijdens corona‘
En toen kwam corona. Van alle dagen thuis en alle tijd voor mezelf en mijn herstel gingen we naar thuis met zijn viertjes. Ik ben gaan lopen. Eerst was het wandelen en later runningtherapie. Heerlijk! Weer kunnen hardlopen is echt een droom. Elke kilometer is een overwinning. Het maakt mijn lichaam soepeler en het houdt mijn klachten in balans. Mijn vriend werkt, dus ik moest mijn steentje bijdragen aan het thuisonderwijs van onze kinderen. Zo kwam het einde van mijn WIA-uitkering snel dichterbij. Van het UWV kreeg ik de mogelijkheid om met een re-integratiecoach te kijken naar een werk-en-fittraject. Zo kwam Maaike van Son op mijn pad. We hebben een klik en zij is ervaringsdeskundige. Een coach die mijn klachten begrijpt.
‘Nieuw begin‘
De coaching is intensief en ik word er moe van, maar positief moe. Omdat al snel naar voren komt dat ik graag iets wil betekenen voor iemand bekeek ik mogelijkheden als jobcoach en op het gebied van re-integratie. Ik voerde netwerkgesprekken en solliciteerde, maar kreeg afwijzingen: te weinig werkervaring of kennis. Tot een oud-collega mij benaderde voor een functie als recruiter, mijn oude functie dus. In overleg met Maaike ging ik het gesprek toch open aan.
Dit kleine bedrijf past bij mij. Ik begon met een tijdelijk contract en minder uren. Dat geeft mij de mogelijkheid om te kijken of ik het werk op dit niveau nog aan kan. Inmiddels werk ik er een paar maanden. Maaike blijft me begeleiden; we hebben nog twaalf maanden de tijd om samen op te trekken. Mijn doel is nog steeds me te ontwikkelen richting jobcoaching of re-integratie
‘Honderd procent anders‘
Het is eind 2021. Mijn leven is honderd procent anders dan vier jaar geleden. Een wervel in mijn nek en eentje in mijn rug zijn onherstelbaar beschadigd en de cognitieve klachten zijn altijd aanwezig op de achtergrond. Dat je mijn klachten niet ziet aan de buitenkant maakt het voor anderen soms moeilijk. Ik ben niet meer de partner en moeder die ik was, en heb afspraken met mijn vriendinnen al heel vaak afgezegd. Ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven en daar hoort nee zeggen bij. Dat maakt mij niet een slecht mens, slechte moeder, vriendin of partner. Het maakt mij juist een sterker persoon. Het belooft een mooi jaar te worden.
Hoe gaat het nu – 3 jaar later – met Babette?
Babette: ‘Het gaat goed. Versie 2.0 wel weer terug in recruitment, gewoon weer een senior rol. Soms denk ik kan waar begin ik aan “kan ik dat wel”… maar dan kijk ik naar de afgelopen 3 jaar en besef ik dat ik weer controle heb. Controle in wat ik doe en kan maar ook wat ik zelf wil en laat. Ik heb echt wel gevochten om weer te staan waar ik nu sta en het is niet altijd even makkelijk geweest. Maar ik ben er weer, op werk niveau dan.
Hardlopen ging best okay maar niet meer zoals het was en mijn hormonen blijven uit balans. Wat ik ook doe en probeer en kom dan ook veel aan. Verschillende artsen en verschillende circuits bewandelend. Homeopathisch, orthomoleculair arts bezocht… maar het doet niets… ik ben nu bijna net zo zwaar als tijdens mijn zwangerschap en heb dezelfde eetgewoontes en patroon als 6 jaar terug. Bijzonder, maar ook hier zal een oplossing voor komen.
Verder ga ik ook wel weer eens over de streep.. en kom ik mijzelf tegen. Daarnaast af en toe een onderhoudsbeurt bij de fyio, maar al met al gaat het goed.
Ja, Maaike, jij mag mijn verhaal opnemen. Super leuk om te horen dat ik mensen hoop geef. 😉
