Januariconstatering
Omdat mijn column Decemberdilemma in december niet geplaatst kon worden, bijgaand alsnog deze column met mijn januariconstatering. Een aanvulling.
Waarom? Omdat ik het lastig vind om voor mezelf te zorgen, (duidelijk) mijn grenzen te stellen en ik veel met en voor anderen bezig was.
Dus met stip op nummer 1: Plan iedere dag iets leuks voor jezelf, voordat het volstroomt met dingen voor anderen.
Decemberdilemma
Over grens-negerend gedrag en hoe leuk dat kan zijn
Vorig jaar
In mijn blog ‘Hulpsinterklaas’ van vorig jaar schreef ik: ‘Ik ben er paniekerig van, heb geen overzicht, ben moe, baal van mijn moeheid, ben chagrijnig, heb te veel te doen en zie alle leuke dingen als moetjes die me moeite kosten en me afhouden van mijn planning.’
Allemaal rondom angst.
Angst
Ik schrik er van, van mijn angst. Speelt angst zo’n grote rol? Angst dat ‘het’ te veel is en dat ik over mijn grenzen ga? Met alle consequenties van dien? Ook schrik ik ervan dat december juist een periode is waarin ik veel artikelen ontvang over plannen, organiseren, keuzes maken en voor jezelf zorgen. Ik word er niet vrolijk van. Wel erg dwars.
Dwars
Plannen en organiseren zijn mijn tweede natuur. Balanceren is mijn Werkwoord. Toch is mijn balanceren veranderd. In plaats van denken vanuit angst, pijn en grenzen levert het me veel meer op als ik denk vanuit plezier en mogelijkheden. Daar wilde ik over schrijven want ik dacht ik dat ik dat laatste al deed …
Nee, nog niet genoeg weet ik nu. De afgelopen weken was mijn angst toch sterker.
Tussen Sinterklaas en kerst is Janneke jarig. 18 jaar is ze geworden, mijn grote dochter. Ze plande een feest. Een groot feest bij ons thuis en de dag erna borrel voor familie en vrienden. Anton was de hele week ervoor in het buitenland en ‘de voetbal’ moest ook doorgaan in het weekend. Natuurlijk. Wekenlang heb ik me druk gemaakt over dit weekend. Eerst Sinterklaas en daarna – tot in detail – alles wat tevoren geregeld kon worden ook regelen en hopen dat ik een beetje ‘normaal’ dat weekend doorkwam.
Het ‘normaal’ is gelukt. Evenals het regelen, plannen en hulp inschakelen. Maar heb ik er plezier aan beleefd? Kon ik me verheugen op haar feestjes? Nee, zeker niet.
Weer die angst
Kennelijk is mijn angst om over mijn grenzen heen te gaan sterk. Erg sterk. Daar ben ik me nu (meer) van bewust. Dit wil ik niet. Ik heb er alles aan gedaan om binnen mijn grenzen te blijven. En die klap komt toch en is niet eens altijd te linken aan iets wat je wel of niet gedaan of gelaten hebt.
Besluit
Ik wil iets heel graag. Genieten, meer genieten van de dingen die er zijn en die ik doe.
Mijn angst niet wegstoppen, dat lukt me niet. Laat mijn angst er maar zijn en zijn zegje doen, dan bepaal ik of ik luister.
Misschien – voor mijn gezondheid – niet de wijste beslissing. Toch, ondanks dat het verstandig is om binnen mijn grenzen te blijven, me aan mijn leefregels te houden en ondanks dat ik (meer) klachten krijg, levert dit mij meer op en kan ik kijken naar plezier en mogelijkheden.
Onverstandig? Nee, niet helemaal. Want natuurlijk doe ik alles om toch zo goed mogelijk voor mezelf te blijven zorgen en te Balanceren tussen grens en genieten.
Ik stel mezelf vragen, hanteer enkele regels en geniet van mijn besluit.
Verstandig grens-negerend. Hoe?
Vraag je af of jij dit (nu) moet doen, of het leuk is en of dit het waard is. Doe wat je kunt om de schade beperkt te houden, bereid je voor op meer klachten en kies voor genieten.
