Kunnen jullie in je hoofd ook veel sneller en meer dan in de praktijk?
Tijdens onze staycation deze zomervakantie willen we wat klussen aanpakken thuis. De muren hebben een verfbeurt nodig en er moet flink worden opgeruimd.
Twee jaar geleden heb ik de hal, het toilet en het plafond geschilderd. Voor mij een mega-klus van een paar weken. Vorig jaar ben ik in de woonkamer gestart met twee kleine muurtjes. Deze zijn één keer geschilderd, ook een beetje om de kleur te testen, maar nog niet af. Inmiddels hebben we er een verzameling foto’s opgehangen dus het leek al heel wat. Deze muurtjes durfde ik nog wel aan voor een tweede laag… Maar ik deed het niet, bedacht steeds excuses. Maar dat iemand anders het zou doen? ’Nee, écht niet, ik zou dat zélf doen’.
Klus met pillen
Mijn laatste klusproject heeft Anton van me overgenomen. Ook (?) dat was te hoog gegrepen. Een kast van Lucas (15) uit elkaar halen, naar zolder verplaatsen en schilderen; het schilderen zou ik doen. In plaats van een paar dagen ‘in de rotzooi’ zitten werden het enkele weken. Reden: zie foto. Nu is de kast al lang klaar, heeft Anton een andere kast leeggeruimd en liggen mijn spullen – ook al weer weken – klaar om in te ruimen in de vrijgekomen kastruimte.
Mannenwerk
Op dit moment heeft Lucas vakantie en pakt samen met zijn vader klussen op. De garage en de voorraadkast zijn opgeruimd en spullen op Marktplaats gezet. Mijn muurtjes zijn geschilderd en de scheur in de hoek gestuukt. Straks opschuren, schuurpapier voor de schuurmachine halen en verf laten mengen. Ik geniet en ben blij met de vorderingen.
Genieten en miniklusjes
Zelf heb ik de cijfers bij de voordeur geschuurd en geschilderd. Alles schoongemaakt, dat ziet er weer netjes uit. Ook daar kan ik van genieten. Juist van het feit dat ik wel mee-klus, ook al zijn dat dan de miniklusjes.
Plannen
Ik pak een klein tafeltje dat ik aan wil pakken en ga naar beneden. Tijdens het schuren bedenk ik me hoe wonderlijk het is dat ik in mijn hoofd zo anders plan dan wat ik in werkelijkheid kan.
De antieke kast in de woonkamer ga ik namelijk – in mijn hoofd – in één middag schilderen. Terwijl ik, als ik doordenk, in één middag niet verder zal komen dan een doos halen en één plank legen. Vervolgens deze naar boven laten tillen of tree voor tree zelf naar boven doen. En dan is het weer klaar. Voor die dag.
Laat ik me er maar niet druk over maken. Zo kan ik lekker lang genieten van het vooruitzicht van een ‘nieuwe’ kast.
Pauze
Als ik even zit, lees ik de WhatsApp-berichtjes van een feestje van gisteravond. Ik zie dat ze tot laat zijn doorgegaan. Nu melden ze zich met: ‘goedemorgen’, ‘het was gezellig’ en ‘iedereen weer fris en fruitig aan de zondag begonnen?’ Er komen reacties als: ‘zeker, heb net 7 km hardgelopen’ en meer sportief getinte antwoorden. Leuk om te lezen.
Maar als Esther om 13.00 uur een fotootje post met de tekst: ‘even een muurtje geschilderd’, moet ik wel even slikken.
Ik spreek mezelf toe. Pak schuurpapier en ga verder met m’n tafeltje. In mijn tempo, op mijn manier en zonder pillen.
